แต่ไม่ค่อยมีใครรู้มากนักเกี่ยวกับผลกระทบของการเลือกบริโภคอาหารของชาวสหรัฐฯแต่ละคนต่อปัญหาสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ เช่นการขาดแคลนน้ำ

ในการศึกษาที่กำหนดไว้สำหรับการตีพิมพ์ออนไลน์ในวารสารNature Foodในวันที่ 15 เมษายนนักวิจัยจากมหาวิทยาลัยมิชิแกนและมหาวิทยาลัยทูเลนได้นำเสนอรอยเท้าการขาดแคลนน้ำที่วัดผลกระทบการใช้น้ำของอาหารในสหรัฐอเมริกาโดยคำนึงถึงความแปรปรวนในระดับภูมิภาคของการขาดแคลนน้ำ

การบริโภคเนื้อสัตว์เป็นปัจจัยสำคัญอันดับต้น ๆ ของการขาดแคลนน้ำของอาหารในสหรัฐฯโดยเฉลี่ยคิดเป็น 31% ของผลกระทบตามการศึกษา และในประเภทเนื้อสัตว์การมีส่วนร่วมของเนื้อวัวนั้นสูงกว่าเนื้อไก่ประมาณหกเท่า

นักวิจัยกล่าวว่าอาหารอื่น ๆ ที่ต้องการน้ำปริมาณมากหรือส่วนใหญ่ปลูกในภูมิภาคของสหรัฐอเมริกาที่มีน้ำน้อยรวมทั้งผลไม้ถั่วและผักบางชนิดก็มีปริมาณน้ำที่สูงเช่นกัน

“ เนื้อวัวเป็นผู้ที่มีส่วนในการบริโภคอาหารรายใหญ่ที่สุดในการลดปริมาณน้ำเนื่องจากมีไว้สำหรับการปล่อยคาร์บอน” มาร์ตินเฮลเลอร์ผู้เขียนนำการศึกษาจาก Center for Sustainable Systems ที่ School for Environment and Sustainability ของ UM กล่าว

"แต่ความโดดเด่นของอาหารที่ทำจากสัตว์ลดน้อยลงไปบ้างจากการขาดแคลนน้ำส่วนหนึ่งเป็นเพราะการผลิตธัญพืชอาหารสำหรับสัตว์กระจายไปทั่วภูมิภาคที่ขาดแคลนน้ำน้อยกว่าในขณะที่การผลิตผักผลไม้และถั่วจะเข้มข้นในน้ำ - ภูมิภาคที่ได้รับรางวัลของสหรัฐอเมริกา ได้แก่ รัฐชายฝั่งตะวันตกและทางตะวันตกเฉียงใต้ที่แห้งแล้ง "

แนวทางใหม่ของ UM / Tulane รวมประเภทและปริมาณของอาหารในอาหารของแต่ละบุคคลน้ำชลประทานที่จำเป็นในการผลิตอาหารเหล่านั้นและความขาดแคลนน้ำสัมพัทธ์ที่เกิดการชลประทาน

การศึกษายังรวมถึงตัวอย่างของการทดแทนอาหารที่ผู้บริโภคสามารถทำได้เพื่อลดการขาดแคลนน้ำส่วนบุคคล ตัวอย่างเช่นพวกเขาสามารถ:

แทนที่ถั่วต้นไม้ที่มีความเข้มน้ำสูง (อัลมอนด์วอลนัทและเม็ดมะม่วงหิมพานต์) ด้วยถั่วลิสงหรือเมล็ดพืช

จำกัด การบริโภคผักที่มีความเข้มน้ำสูงและแทนที่ด้วยผักที่มีความเข้มต่ำเช่นถั่วสดกะหล่ำบรัสเซลส์กะหล่ำปลีและผักคะน้า

แทนที่เนื้อวัวบางส่วนด้วยแหล่งโปรตีนอื่น ๆ เช่นไก่หมูถั่วเหลืองถั่วกินแห้งถั่วลิสงหรือเมล็ดทานตะวัน

แนวคิดของรอยเท้าการขาดแคลนน้ำนั้นคล้ายกับรอยเท้าคาร์บอนที่คุ้นเคยกันมากขึ้นซึ่งประมาณการการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่เกิดจากกิจกรรมผลิตภัณฑ์และกระบวนการเฉพาะของมนุษย์ ความแตกต่างที่สำคัญประการหนึ่ง: การปล่อยก๊าซเรือนกระจกช่วยเพิ่มระดับของก๊าซดักจับความร้อนทั่วโลกในขณะที่ผลกระทบของการเลือกบริโภคอาหารต่อการขาดแคลนน้ำส่วนใหญ่เกิดขึ้นในท้องถิ่น

การศึกษาก่อนหน้านี้จำนวนหนึ่งได้พิจารณาว่าความเปลี่ยนแปลงในการเลือกบริโภคอาหารมีผลต่อการขาดแคลนน้ำอย่างไร แต่การศึกษาส่วนใหญ่อาศัยข้อมูลการบริโภคอาหารระดับประเทศ ในทางตรงกันข้ามการศึกษา UM / Tulane ใหม่ได้เชื่อมโยงผลกระทบการขาดแคลนน้ำจากการผลิตอาหารกับการเลือกบริโภคอาหารของชาวอเมริกันมากกว่า 16,000 คน

นอกจากนี้การศึกษาก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่ไม่ตระหนักถึงผลกระทบของความแตกต่างในระดับภูมิภาคในการขาดแคลนน้ำแม้ว่าการชลประทานในสหรัฐอเมริกาจะมีการขยายขอบเขตอย่างมากโดย 81% ของการใช้น้ำเกิดขึ้นใน 17 รัฐทางตะวันตก

การวิเคราะห์ใหม่ได้พิจารณาถึงความต้องการน้ำเพื่อการชลประทานของพืช 160 ชนิดโดยคำนึงถึงสภาพการขาดแคลนน้ำในระดับลุ่มน้ำ ข้อมูลปริมาณการใช้น้ำที่มีน้ำหนักน้อยถูกนำมาใช้เพื่อสร้างรอยเท้าการขาดแคลนน้ำสำหรับพืชแต่ละชนิด

จากนั้นรอยเท้าพืชแต่ละชนิดจะถูกรวมเข้ากับระดับประเทศและเชื่อมโยงกับข้อมูลการเลือกอาหารจากการสำรวจสุขภาพและโภชนาการแห่งชาติของรัฐบาลกลางซึ่งพิจารณาถึงการเลือกบริโภคอาหารของชาวอเมริกัน 16,800 คน

"แนวทางของเราเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่เชื่อมโยงการเลือกบริโภคอาหารของแต่ละบุคคลกับผลกระทบที่ขาดแคลนน้ำของการชลประทานสำหรับพืชเฉพาะในระดับลุ่มน้ำดังนั้นจึงให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับการกระจายผลกระทบไปยังประชากร" Greg Keoleian ผู้เขียนร่วมการศึกษากล่าว ผู้อำนวยการศูนย์ระบบที่ยั่งยืนที่โรงเรียนสิ่งแวดล้อมและความยั่งยืนของ UM

เพื่อตรวจสอบเพิ่มเติมว่าการเลือกรับประทานอาหารมีผลต่อการขาดแคลนน้ำอย่างไรนักวิจัยได้จัดอันดับอาหารแต่ละรายการตามปริมาณการขาดแคลนน้ำจากผลกระทบน้อยที่สุดไปจนถึงผลกระทบสูงสุดจากนั้นแบ่งอาหารเหล่านั้นออกเป็นห้ากลุ่มเท่า ๆ กันหรือแบ่งเป็นกลุ่ม

การรับประทานอาหารของบุคคลในกลุ่มที่ได้รับผลกระทบสูงสุดคิดเป็น 39% ของรอยเท้าโดยรวมซึ่งมากกว่าการรับประทานอาหารในกลุ่มที่ต่ำที่สุด 4.7 เท่า บุคคลที่อยู่ในกลุ่มควินไทล์ชั้นนำบริโภคเนื้อวัวในปริมาณมากและถั่วต้นไม้ในปริมาณที่สูงกว่าค่าเฉลี่ย (อัลมอนด์วอลนัทเม็ดมะม่วงหิมพานต์) และผักและผลไม้ที่มีความเข้มน้ำสูงเช่นน้ำมะนาวอะโวคาโดหน่อไม้ฝรั่งบรอกโคลีและกะหล่ำดอกตาม การเรียน.

"ผลกระทบจากการใช้น้ำในการผลิตอาหารควรเป็นปัจจัยสำคัญในการพิจารณาถึงอาหารที่ยั่งยืน แต่จนถึงขณะนี้ยังไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับความต้องการอาหารที่ขาดแคลนน้ำโดยเฉพาะอาหารของแต่ละบุคคล" ผู้เขียนร่วมและโครงการโดยรวมกล่าว ผู้ตรวจสอบหลัก Diego Rose แห่งมหาวิทยาลัยทูเลน

"วิธีการรับประทานอาหารของผู้คนมีความแตกต่างกันไปมากดังนั้นการมีภาพที่มีรายละเอียดเช่นนี้ในระดับบุคคลจะช่วยให้เข้าใจนโยบายที่เป็นไปได้และแคมเปญด้านการศึกษาเพื่อส่งเสริมการรับประทานอาหารที่ยั่งยืนมากขึ้น"

Heller ของ UM กล่าวว่าถึงเวลาที่จะต้องเริ่มคิดถึงงบประมาณทรัพยากรซึ่งวัดเป็นคาร์บอนน้ำและที่ดินของอาหารของเราและต้นทุนที่เกี่ยวข้องกับการผลิตอาหารเหล่านี้

"สำหรับน้ำต้นทุนส่วนหนึ่งนั้นขึ้นอยู่กับความขาดแคลนของน้ำในการปลูกอาหาร" เฮลเลอร์กล่าว "การจัดงบประมาณสำหรับปริมาณน้ำที่ขาดแคลนในการรับประทานอาหารของเราไม่ได้หมายความว่าเราจำเป็นต้องกำจัดอาหารที่ "มีราคาแพง" ให้หมดไป แต่อาจหมายความว่าเราจำเป็นต้องบริโภคมันเท่าที่จำเป็น

บาคาร่า  สมัครบาคาร่า